Indira Rahmatulla: «Όταν ερμηνεύουμε δίνουμε και όταν ακούμε παίρνουμε» – Συνέντευξη στα ΝΕΑ
ΖΩΗ ΛΙΑΚΑ ǀ Πρωτότυπο κείμενο στα ΝΕΑ
Η καλλιτεχνική διευθύντρια των Διεθνών Μουσικών Ημερών Καλαμάτας, Indira Rahmatulla, μιλάει για την 6η διοργάνωση.
©federal-studio.com
Ρεσιτάλ, masterclasses, συναυλίες με σπουδαία ονόματα της διεθνούς σκηνής είναι ο πυρήνας των «6ων Διεθνών Μουσικών Ημερών Καλαμάτας» που ξεκίνησαν χθες και διαρκούν έως τις 2 Αυγούστου. Και φέτος το φεστιβάλ αφηγείται ιστορίες μέσα από την τζαζ, την κλασική, τη μουσική δωματίου αλλά και των μεγάλων συνόλων, όπως της Underground Youth Orchestra την οποία στις 29 Ιουλίου θα διευθύνει ο θρυλικός μαέστρος Κρίστοφ Έσενμπαχ. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, βιολοντσελίστρια Indira Rahmatulla, μιλά για τις αγωνίες και τους στόχους του θεσμού: «Να δημιουργηθεί ένα φιλόξενο περιβάλλον όπου τα όνειρα όλων θα γίνονται πραγματικότητα».
Τι αποτέλεσε για εσάς έμπνευση; Ποια είναι τα πρότυπά σας;
Και οι δύο γονείς μου είναι τσελίστες, οπότε είχα έρθει σε επαφή με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο από πολύ νωρίς. Και φυσικά και οι δύο γονείς μου είναι τα πρότυπά μου. Αλλά εκτός από αυτούς και πολλοί άλλοι, πολύ εμπνευσμένοι μουσικοί. Θα χρειαζόμουν κανονικά μία ολόκληρη σελίδα για όλους, αλλά μερικά μόνο ονόματα θα ήταν: Sergio Azzolini, Jean-Guihen Queyras, Tabea Zimmermann, Steven Isserlis, Artemis Quartet, Daniil Safran, John Eliot Gardiner μεταξύ πολλών άλλων.
Γιατί επιλέξατε το βιολοντσέλο;
Κατ’ αρχάς είναι το μουσικό όργανο που προσομοιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φωνή, όπως υποστηρίζουν πολλοί μουσικοί. Αλλά νομίζω ότι για μένα ήταν η πιο «φυσική» επιλογή, ήταν το μουσικό όργανο που ήταν πάντα κοντά μου καθώς μεγάλωνα. Πάντα σκεφτόμουν πόσο καταπληκτικό είναι να μπορείς να παίζεις τη γραμμή του μπάσου, αλλά ταυτόχρονα να έχεις και την ποικιλία του ηχητικού εύρους που μπορεί να σου δώσει τόσες πολλές δυνατότητες. Τέλος, από κατασκευής είναι το μουσικό όργανο που μπορείς να αγκαλιάσεις πιο εύκολα από οποιοδήποτε άλλο.
Το συναίσθημα μετατρέπεται σε μουσική ή η μουσική δημιουργεί συναίσθημα;
Θα έλεγα ότι είναι σαν το φαινόμενο του «καθρεφτισμού» (mirroring effect), όπως και η ίδια σας η ερώτηση! Συμβαίνουν και τα δύο! Νομίζω ότι είναι πάντα μία σχέση δούναι και λαβείν. Συνήθως όταν ερμηνεύουμε δίνουμε και όταν ακούμε παίρνουμε. Εγώ δεν υπάρχω μόνο μέσω της μουσικής, αλλά το να παίζω βιολοντσέλο είναι σίγουρα ένας από τους βασικούς τόπους έκφρασής μου και ως μουσικοί μελετάμε και μαθαίνουμε όλη μας τη ζωή για τον κόσμο των συνθετών, προσπαθώντας να μαντέψουμε και να μεταφέρουμε αυτό που οι ίδιου προσπαθούν να εκφράσουν στις συνθέσεις τους. Η καλλιτεχνική έκφραση λοιπόν εμπεριέχει πάντα συναισθήματα.
Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας ή τι θα δείχνατε σε κάποιον που δεν μπορεί να ακούσει;
Η μουσική δεν είναι ιδιοκτησία, μπορεί μόνο να δοθεί/μεταδοθεί. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τη μουσική, αλλά νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να τη νιώσεις χωρίς να ακούς είναι να νιώσεις τις δονήσεις.
Ποιος είναι ο πρωταρχικός στόχος του φεστιβάλ;
Όλα αυτά τα χρόνια που διοργανώνουμε τις Διεθνείς Μουσικές Ημέρες Καλαμάτας με τον Στάθη Γυφτάκη και τον Δημήτρη Λάμπο βλέπουμε όλο και πιο ταλαντούχους έλληνες σπουδαστές με εγγενές ενδιαφέρον για την τέχνη τους, για προσωπική εξέλιξη και φυσικά για δημιουργία κλασικής μουσικής υψηλού επιπέδου. Αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη γιατί αυτός ήταν και ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του Φεστιβάλ. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν συμμετάσχει φανταστικοί καλλιτέχνες, όπως οι Jonian Ilias Kadesha, Αλεξία Μουζά, Ναταλία Γεράκη, Λευκή Καρποδίνη, Αλέξης Καραϊσκάκης, Ηλίας Σδούκος, Αρίωνας Γυφτάκης και πολλοί άλλοι. Και ασφαλώς, ανυπομονούμε να καλωσορίσουμε φέτος, μεταξύ άλλων, τον Βασίλη Βαρβαρέσο. Είχα την απέραντη ευχαρίστηση να μοιραστώ τη σκηνή υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Κουρεντζή, ο οποίος αποτελεί τεράστια έμπνευση για κάθε μουσικό. Και πρόσφατα έπαιξα με τον Στάθη Καραπάνο, ο οποίος επίσης αποτελεί τρανό παράδειγμα λαμπρού ελληνικού ταλέντου.
Τι θα παρουσιάσετε στη συναυλία σας και πώς καταλήξατε σε αυτή την επιλογή;
Θα παίξουμε το πρώτο κουαρτέτο πιάνου του Μότσαρτ σε σολ ελάσσονα και το κουαρτέτο πιάνου το Robert Schumann σε μι ύφεση μείζονα. Πέρυσι, ολοκληρώσαμε τη συναυλία μας με ένα μικρό encore από το Κουαρτέτο του Μότσαρτ και σκεφτήκαμε αμέσως ότι θα πρέπει να εκτελέσουμε ολόκληρο το κουαρτέτο με τη πρώτη ευκαιρία! Από την άλλη, το κουαρτέτο πιάνου Schumann είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα μουσικής δωματίου όλων των εποχών, έχει [ακολουθεί μουσικολογική διόρθωση του κειμένου της εφημερίδας] ένα από τα πιο όμορφα τρίτα μέρη (Andante) [τέλος διόρθωσης] κατά τη γνώμη μου. Αυτά τα δύο έργα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ο Μότσαρτ συνέθεσε το 1785 και ο Σούμαν το 1842, αντιπροσωπεύουν εντελώς διαφορετικές αισθητικές της κλασικής μουσικής.
Ποιο το μεγάλο σας όνειρο;
Αυτή η ερώτηση παίρνει διαφορετική μορφή μέσα μου κάθε φορά. Ωστόσο, σίγουρα ένα από τα μεγάλα μου όνειρα είναι το να μπορώ να μοιράζομαι τη μουσική με πολύ κόσμο, να συνθέτω μουσική με καλλιτέχνες που αγαπώ και ίσως να συμβάλω στη δημιουργία μιας νέας γενιάς μουσικών που θα είναι καλλιεργημένοι και φιλότεχνοι. Εύχομαι επίσης να εξελίξουμε τις «Διεθνείς Μουσικές Ημέρες Καλαμάτας» προσεγγίζοντας ευρύτερο κοινό και φιλοξενώντας «υπό τη σκεπή» του εξαιρετικούς καλλιτέχνες και όλοι μαζί να συνδημιουργούμε ένα φιλόξενο περιβάλλον όπου τα όνειρα όλων μας θα γίνονται πραγματικότητα.
